Alfred Niwiński

---

Życiorys

Alfred Niwiński przyszedł na świat 28 listopada 1900 roku w Białymstoku, jako najstarszy syn Józefa i Almy Marii Foke. W obliczu wybuchu I wojny światowej, jego rodzina zmuszona była do ewakuacji w głąb Rosji, gdzie osiedlili się w Orle. To tam rozpoczął swoją przygodę w 1 Orłowskiej Drużynie Harcerskiej im. księcia Józefa Poniatowskiego, dołączając do zastępu „Puhaczy”. Był to zespół wspierany przez takie osobistości jak Witold Ferchmin, Zenon Zdanowicz, Hipolit Olechnowicz, Alfred oraz Norbert Brenneisen i wielu innych, a zastępowym był Witold Pilecki.

W 1918 roku rodzina Niwińskich powróciła do Białegostoku, co pozwoliło Alfredowi na kontynuację nauki. Ukończył liceum im. Króla Augusta w Białymstoku w 1921 roku. Po ukończeniu szkoły walczył w 1 kompanii 6 Harcerskiego Pułku Piechoty, angażując się w walki, które toczyły się od Wilna po przedmieścia Warszawy. Warto zaznaczyć, iż w 1920 roku brał udział w obronie Warszawy podczas wojny polsko-bolszewickiej. W muzeum szkolnym zachowało się historyczne świadectwo Niwińskiego, które brzmi: „W roku 1920 podczas najazdu nieprzyjaciół stanął do obrony ojczyzny w szeregach armii ochotniczej”.

Po zdaniu matury, Alfred kontynuował działalność w ruchu harcerskim, obejmując stanowisko pierwszego komendanta chorągwi w Białymstoku w latach 1923–1924. Dnia 13 czerwca 1924 roku został sekretarzem Zarządu Oddziału Wileńskiego ZHP. Zaledwie rok później, w 1925 roku, Niwiński był zastępcą komendanta Chorągwi Wileńskiej, na co jego pracowitość i ambicja zostały docenione przez Tadeusza Maresza, Naczelnika Głównej Kwatery, który opisał go jako „bardzo pracowity instruktor, ruchliwy, ambitny”. Na początku 1926 roku, na własną prośbę, zwolniono dotychczasowego komendanta chorągwi, a Niwiński objął tę funkcję. Latem tego samego roku prowadził obóz instruktorski nad Wilenką koło Mickun. W wrześniu 1926 roku, z uwagi na powołanie do służby wojskowej, musiał ustąpić ze stanowiska komendanta chorągwi.

Alfred Niwiński odbył studia na filologii polskiej na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie, uzyskując tytuł magistra. W 1927 roku został powołany do wojska, gdzie ukończył Szkołę Podchorążych Saperów Kolejowych w Jabłonnie, zdobywając stopień podporucznika z dniem 1 stycznia 1933 roku. Po zakończeniu służby podjął pracę jako nauczyciel w Gimnazjum im. Romualda Traugutta w Brześciu nad Bugiem.

Gdy nastała kampania wrześniowa, Niwiński został przydzielony do 2 batalionu mostów kolejowych, który stacjonował w Jabłonnie, i skierowano go na wschód. Niestety, wkrótce po tym został wzięty do niewoli przez Sowietów, co doprowadziło go do obozu w Starobielsku, gdzie figurował na liście straceń. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie, a jego ciało spoczęło w Piatichatkach. Alfred Niwiński został zidentyfikowany po ekshumacji, która miała miejsce w latach 1995–1996, na podstawie zapisków porucznika Alojzego Babińskiego. Od 17 czerwca 2000 roku spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie, na którym znajduje się jego grób, o numerze inwentarza 1865/96.

Życie prywatne

W 1932 roku Alfred Niwiński zawarł związek małżeński z Jadwigą Piech. Para doczekała się córek: Ireny oraz Krystyny. Po pewnym czasie osiedlili się w Słonimiu, a następnie przeprowadzili do Brześcia nad Bugiem, gdzie zamieszkali przy ulicy Jagiellońskiej 12/8.

Upamiętnienie

Minister Obrony Narodowej decyzją Nr 439/MON z dnia 5 października 2007 roku pośmiertnie awansował Alfreda Niwińskiego na stopień porucznika. Uroczystość ogłoszenia awansu miała miejsce 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w kontekście wydarzenia „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

W 2010 roku Alfred Niwiński został również upamiętniony poprzez nasadzenie dębu noszącego jego imię w pobliżu przedszkola nr 12 w Legionowie. Dokument potwierdzający to wydarzenie nosi numer certyfikatu 3603/6443/WE/2010.

---

Oceń: Alfred Niwiński

---