Tadeusz Krawczuk

Wojsko i służby mundurowe

Tadeusz Krawczuk, urodzony 19 stycznia 1924 roku w Białymstoku, a zmarły 8 maja 1949 roku w Ząbkach, był osobą o znaczącym życiorysie, który wplata się w skomplikowane wydarzenia XX wieku. W swoim krótkim, aczkolwiek intensywnym życiu, był chorążym oraz brał udział w II wojnie światowej, służąc w szeregach Armii Czerwonej oraz Wojska Polskiego.

Krawczuk był także funkcjonariuszem aparatu bezpieczeństwa w Polsce Ludowej, co sprawia, że jego działalność oraz losy zasługują na szczegółowe omówienie i analizę w kontekście historycznym i społeczno-politycznym tamtej epoki.

Życiorys

Tadeusz Krawczuk pochodził z rodziny Jana oraz Heleny Krawczuków. Jego młode życie zostało dramatycznie przerwane w 1940 roku, kiedy to miał miejsce deportacja do wnętrza ZSRR. Wkrótce potem, w roku 1941, postanowił wstąpić do Armii Czerwonej, a w styczniu 1943 roku uległ ciężkim ranom w trakcie zaciętej bitwy pod Stalingradem.

Po tych trudnych doświadczeniach, Krawczuk dołączył do 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki, gdzie pełnił rolę szefa kompanii zwiadu konnego i brał aktywny udział w bitwie pod Lenino. Jego zaangażowanie w działania wojenne nie zakończyło się na tym; 27 lipca 1944 roku wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej. Niestety, ponownie został ranny podczas walk o przełamanie Wału Pomorskiego.

Po zakończeniu działań wojennych, Tadeusz Krawczuk kontynuował służbę, pracując w Informacji Wojskowej, skąd został zdemobilizowany w marcu 1946 roku. Niedługo po tym, 30 kwietnia 1946 roku, rozpoczął pracę w Urzędzie Bezpieczeństwa Publicznego w Białymstoku, najpierw jako referent Wydziału I, a potem Wydziału IV. W lipcu 1947 roku, na własną prośbę, został przeniesiony do Referatu III, który zajmował się zwalczaniem bandytyzmu, a jego działalność koncentrowała się w Wysokiem Mazowieckiem.

W okresie, gdy posiadał stopień starszego sierżanta, Krawczuk pełnił funkcję referenta w powiatowym urzędzie bezpieczeństwa publicznego, gdzie z jego inicjatywy została powołana grupa operacyjna UBP-KBW. To właśnie ta jednostka przeprowadziła prowokację, która doprowadziła do śmierci Władysława Żwańskiego, znanego pod pseudonimem Błękit, komendanta Okręgu NZW Białystok, oraz jego adiutanta, nieidentyfikowanego żołnierza NZW z pseudonimem „Zawisza”. Strzelanina miała miejsce 1 lipca 1948 roku we wsi Dąbrowa-Tworki. Czterej członkowie NZW zostali zwabieni w pułapkę, mającą być spotkaniem z żołnierzami Armii Krajowej, a następnie ostrzelani przez 10-osobowy oddział Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego pod dowództwem Krawczuka. Udało się uciec jedynie Tadeuszowi Malinowskiemu, znanemu jako „Bimbo”, oraz Czesławowi Tymińskiemu, znanemu jako „Mściwy”.

Za swoje działania w likwidacji Błękita Tadeusz Krawczuk został uhonorowany Krzyżem Walecznych i awansował do stopnia chorążego. Dodatkowo, otrzymał nagrodę pieniężną. Uczestniczył w kursach Centrum Wyszkolenia Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego w Legionowie. Niestety, jego życie zakończyło się tragicznie w wypadku kolejowym, gdy próbując pod wpływem alkoholu zatrzymać przejeżdżający pociąg. Istnieją też przekazy historyczne, które mówią o jego rozpoznaniu przez Tadeusza Malinowskiego oraz Czesława Tymińskiego, co miało prowadzić do jego brutalnego zamordowania przez Zbigniewa Żwańskiego, syna Władysława Żwańskiego, znanego z przezwiska Noc.

Odznaczenia

Na przestrzeni swojego życia, Tadeusz Krawczuk został odznaczony licznymi medalami i nagrodami, które są świadectwem jego poświęcenia i odwagi.

  • Krzyż Walecznych, przyznany mu dwukrotnie,
  • Order Sławy II stopnia,
  • Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”,
  • Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały”,
  • Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk.

Przypisy

  1. po raz drugi 29.08.1948 r.
  2. a b http://www.polska1918-89.pl/pdf/czasami-czlowiek-sie-zapomni.-z-legend-utrwalaczy-wladzy.,5672.pdf

Oceń: Tadeusz Krawczuk

★★★★★
Średnia ocena:4.95 Liczba ocen:14