Władimir Nikołajewicz Stawrowicz, znany również jako Владимир Николаевич Ставрович, to postać o dużym znaczeniu w historii rosyjskiego wojska oraz wśród emigracyjnych działaczy. Urodził się 13 września 1889 roku w Białymstoku, a zmarł 16 września 1985 roku w Maracay.
Stawrowicz był rosyjskim pułkownikiem, który w trakcie swojej kariery wojskowej pełnił istotne funkcje. Był adiutantem dowódcy 1 Brygady, co świadczy o jego umiejętnościach i zaufaniu, jakim cieszył się wśród przełożonych. W późniejszym okresie swoją karierę kontynuował jako szef sztabu tej samej brygady, a także zajął stanowisko szefa oddziału adiutanckiego sztabu Rosyjskiego Korpusu Ochronnego podczas II wojny światowej.
Jego życie i działalność przypadły na trudne czasy, w których jego doświadczenie wojskowe oraz zaangażowanie w działania na rzecz rosyjskiego społeczeństwa emigracyjnego mają znaczenie, które jest nadal pamiętane i doceniane przez historyków.
Życiorys
W 1907 roku, Władimir Stawrowicz z sukcesem zakończył edukację w korpusie kadetów zlokalizowanym w Połocku. Dwa lata później, w 1909 roku, ukończył prestiżową nikołajewską szkołę kawaleryjską. Już jako podporucznik, rozpoczął służbę w 18 Nieżynskim Pułku Husarów. Następnie, w 1914 roku, zakończył naukę w Mikołajewskiej Akademii Sztabu Generalnego, co otworzyło mu drzwi do dalszej kariery wojskowej. Stawrowicz brał udział w I wojnie światowej, a w 1917 roku ukończył kurs sztabowy w nikołajewskiej akademii wojskowej, awansując do stopnia kapitana.
W tym samym roku został odkomendrowany do sztabu generalnego armii rosyjskiej. W 1918 roku objął stanowisko starszego adiutanta sztabu, a wkrótce został szefem sztabu 8 Dywizji Kawalerii. Już od początku sierpnia tegoż roku służył w armii Hetmanatu. W listopadzie, awansowany do stopnia sotnika, przeszedł do głównego zarządu sztabu generalnego armii Hetmanatu.
Stawrowicz, wstępując do wojsk Białych pod dowództwem Antona I. Denikina, obejmował stanowisko szefa sztabu 2 Kubańskiej Dywizji Kawalerii w randze pułkownika. Następnie, w wojskach gen. Piotra N. Wrangla, sprawował funkcję zastępcy szefa oddziału operacyjnego sztabu głównodowodzącego. W połowie listopada 1920 roku, wraz z innymi, wyruszył w ewakuację z Krymu do Gallipoli.
Na emigracji Stawrowicz osiedlił się w Królestwie SHS, a od 1937 roku był członkiem Stowarzyszenia Oficerów Sztabu Generalnego. Po zajęciu Jugosławii przez wojska niemieckie w kwietniu 1941 roku, w końcu października tego samego roku, dołączył do nowo formowanego Rosyjskiego Korpusu Ochronnego. Służył w stopniu kapitana jako adiutant dowódcy, a później pełnił funkcję szefa sztabu 1 Brygady. W końcu listopada 1942 roku, w stopniu majora, obejmował stanowisko szefa oddziału adiutanckiego sztabu Korpusu.
Po zakończeniu działań wojennych, Władimir Stawrowicz podjął decyzję o emigracji do Wenezueli, gdzie stał się członkiem Zjednoczenia Kadetów Rosyjskich Korpusów Kadetów.
Pozostali ludzie w kategorii "Wojsko i służby mundurowe":
Ernst Krenkel | Czesław Szczerbo-Niefiedowicz | Irena Doroszkiewicz | Wanda Czarnecka-Minkiewicz | Jan Michałowski (pilot) | Henryk Adamowicz | Tadeusz Rutkowski (oficer marynarki) | Leon Suszyński | Rudolf Hasford | Henryk Szymczak (lekarz wojskowy) | Giennadij Szejpak | Alfred Niwiński | Adam Haberling | Kazimierz Jankowski (generał) | Borys Abramowicz | Olgierd Darżynkiewicz | Tadeusz Krawczuk | Aleksander Rybnik | Władimir Łazariewicz | Józef MierzyńskiOceń: Władimir Stawrowicz