Giennadij Iljicz Szejpak, którego data urodzenia to 17 grudnia 1903 roku, przyszedł na świat w Białymstoku. Był on nie tylko znaczącą postacią w historii, ale i osobą, która zyskała uznanie dzięki swojej karierze wojskowej. Szejpak zmarł 12 października 1961 roku w Atrachaniu.
W trakcie swojej służby Szejpak osiągnął stopień generała majora Armii Czerwonej oraz tytuł generała brygady w Ludowym Wojsku Polskim. Jego wkład w wojskowość i historia, w której uczestniczył, pozostają istotnymi elementami do zbadania i zrozumienia w kontekście wydarzeń ówczesnych czasów.
Życiorys
Giennadij Szejpak był Białorusinem z pochodzenia. Ukończył dwie klasy gimnazjum w Jekatierinosławiu do roku 1918. W sierpniu 1921 roku został wcielony do Armii Czerwonej, a w wrześniu 1922 roku ukończył kursy podoficerskie w Czernihowie, co pozwoliło mu objąć stanowisko dowódcy plutonu. W roku 1931 awansował na dowódcę szwadronu. Edukację wojskową zakończył w 1928 roku, kiedy to ukończył szkołę wojskową w Taszkencie.
W latach 1924–1932 brał udział w tłumieniu ruchu basmaczy w Azji Środkowej, co wydatnie wpłynęło na jego karierę wojskową. W okresie 1936–1938 pełnił funkcję szefa wydziału w sztabie dywizji kawalerii, a w latach 1938–1940 był szefem sztabu pułku kawalerii. Zaczynając od stycznia 1941 roku, piastował stanowisko dowódcy pułku.
W okresie od lipca 1942 roku do stycznia 1943 roku działał na misji w Iranie. Po powrocie na przełomie 1943 roku, został szefem sztabu dywizji kawalerii, a następnie służył na Froncie Stepowym, Woroneskim oraz Północno-Zachodnim. Po lutym 1943 roku objął dowództwo brygady powietrznodesantowej, a od wiosny tego samego roku pełnił funkcję zastępcy dowódcy dywizji powietrznodesantowej, co było dowodem jego rosnącej pozycji w hierarchii.
W lutym 1944 roku dowodził dywizją piechoty i w tym czasie został ranny w trakcie walk. Od września 1944 roku wstąpił do Wojska Polskiego w stopniu pułkownika, gdzie przewodził tworzącej się 6 Dywizji Piechoty, z którą przeszedł szlak bojowy do 12 marca 1945 roku.
Po zakończeniu działań wojennych, Szejpak pełnił rolę zastępcy dowódcy Warszawskiego Okręgu Wojskowego ds. liniowych. Dnia 25 maja 1945 roku został mianowany generałem brygady przez Krajową Radę Narodową. W kwietniu 1946 roku zakończył swoją służbę w Wojsku Polskim i powrócił do ZSRR, gdzie objął stanowisko dowódcy jednego z okręgów wojskowych.
Odznaczenia
Giennadij Szejpak był uhonorowany licznymi odznaczeniami, które odzwierciedlają jego dokonania i zasługi na polu walki oraz w służbie wojskowej.
- Order Virtuti Militari V klasy, przyznany 29 marca 1945,
- Order Krzyża Grunwaldu III klasy, przyznany w 1945,
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, który również otrzymał w 1945,
- Złoty Krzyż Zasługi, przyznany w 1946,
- Order Czerwonego Sztandaru, który zdobył pięciokrotnie w latach 1926, 1943, 1943, 1944 i 1945,
- Order Kutuzowa II stopnia, który otrzymał w 1945,
- Order Suworowa II stopnia,
- Medal „Za zdobycie Berlina”,
- Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”,
- Medal jubileuszowy XX-lecia Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej, przyznany w 1938,
- i inne.
Pozostali ludzie w kategorii "Wojsko i służby mundurowe":
Władimir Stawrowicz | Ernst Krenkel | Czesław Szczerbo-Niefiedowicz | Irena Doroszkiewicz | Wanda Czarnecka-Minkiewicz | Jan Michałowski (pilot) | Henryk Adamowicz | Tadeusz Rutkowski (oficer marynarki) | Leon Suszyński | Rudolf Hasford | Alfred Niwiński | Adam Haberling | Kazimierz Jankowski (generał) | Borys Abramowicz | Olgierd Darżynkiewicz | Tadeusz Krawczuk | Aleksander Rybnik | Władimir Łazariewicz | Józef Mierzyński | Czesław Jakubowski (rotmistrz)Oceń: Giennadij Szejpak