Henryk Szymczak (lekarz wojskowy)

Rodzice Henryka, Antoni, maszynista kolejowy, oraz Anna, mieli istotny wpływ na jego rozwój. Po ukończeniu szkoły średniej, Szymczak podjął decyzję o zostaniu lekarzem wojskowym. W 1955 roku uzyskał dyplom ukończenia studiów medycznych, co wiązało się z awansem na porucznika lekarza. Wkrótce potem rozpoczął swoją służbę w marynarce wojennej, a jego kariera rozwijała się poprzez szereg kluczowych ról. Pracował jako lekarz Flotylli Ścigaczy, a następnie Flotylli Trałowców. Już w 1957 roku pełnił funkcję starszego lekarza Garnizonu Hel, a w latach 1958–1961 kierował przychodnią garnizonową.

Kolejne okresy jego służby obejmowały stanowisko asystenta w Oddziale Wewnętrznym 7 Szpitala Marynarki Wojennej w Gdańsku, kierownictwo przychodni w Gdyni Oksywiu oraz komendanturę 115 Wojskowego Szpitala Garnizonowego w Helu. W 1973 roku Szymczak został komendantem 7 Szpitala Marynarki Wojennej, gdzie pełnił tę odpowiedzialną funkcję przez 18 lat. W tym czasie, pomimo zmieniających się warunków, utrzymywał wysoki standard lecznictwa w placówce podległej mu.

W 1975 roku, Henryk Szymczak obronił pracę doktorską na Wojskowej Akademii Medycznej, pod kierunkiem profesora Stanisława Klajmana, znanego za specjalizację w Katedrze Medycyny Morskiej WAM. W ciągu swojej kariery, za swoje osiągnięcia, został uhonorowany Złotym Krzyżem Zasługi oraz Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Henryk Szymczak przeszedł w stan spoczynku 1 lutego 1991 roku i osiedlił się w swoim domu w Gdańsku Oliwie. Ostatnie lata życia spędził w otoczeniu rodziny, aż do swojej śmierci 29 września 2003 roku. Został pochowany na Cmentarzu Łostowickim, pozostawiając po sobie znaczący ślad w historii polskiej medycyny wojskowej.