Alfons Zielonko

---

Życiorys

Alfons Zielonko, syn Konstantego, rozpoczął swoją edukację w Państwowej Średniej Szkole Ogrodniczej w Wilnie, którą z powodzeniem ukończył w 1927 roku. Po zakończeniu nauki zdecydował się na przeprowadzkę do Katowic, gdzie znalazł zatrudnienie w Biurze Projektów Dyrekcji Ogrodów Miejskich. W 1933 roku wrócił do Wilna, by objąć stanowisko instruktora, a później nauczyciela w szkole, z której wcześniej wyszedł z dyplomem.

W poszukiwaniu dalszego rozwoju, kontynuował naukę w poznańskiej Państwowej Szkole Ogrodniczej, którą ukończył w 1936 roku, zdobywając tytuł dyplomowanego ogrodnika. W 1937 roku, w wyniku przygotowanego przez Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego konkursu na projekt zagospodarowania przestrzennego, jego praca została nagrodzona pierwszym miejscem, co przyczyniło się do jego przeprowadzki do Warszawy, gdzie objął stanowisko wykładowcy ogrodnictwa ozdobnego w Państwowej Średniej Szkole Ogrodniczej.

Po wybuchu II wojny światowej, Zielonko zaangażował się w pracę w Szkole Ogrodniczej w Ursynowie, pełniąc jednocześnie rolę wicedyrektora i nauczyciela w Miejskiej Szkole Ogrodniczo-Rolniczej. W 1941 roku aktywnie pracował w konspiracji w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego, gdzie wykładał na tajnych kompletach.

Po zakończeniu wojny, kontynuował pracę w urzędach edukacyjnych, a także studiował na Wydziale Ogrodniczym Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego. Ukończył naukę w 1946 roku i pozostał w tej uczelni jako pracownik naukowy. W 1949 roku przez rok pracował w Pracowni Zieleni Zakładu Osiedli Robotniczych, a następnie przyczynił się do założenia Pracowni Zieleni w Centralnym Biurze Projektów Architektonicznych i Budownictwa.

W 1950 roku objął stanowisko prodziekana Wydziału Ogrodniczego, a od 1953 był prorektorem Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego do 1962 roku, a także od 1965 do 1969 roku. W tym samym roku uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1951 roku był współtwórcą Katedry Kształtowania i Zdobienia Krajobrazu. Trzy lata później, zgodnie z jego inicjatywą, powołano Sekcję Kształtowania Terenów Zieleni, która w 1970 roku przekształciła się w Instytut Kształtowania Terenów Zieleni i Ochrony Przyrody.

Zielonko, który w 1953 roku przystąpił do PZPR, miał również różne ważne funkcje w organizacjach takich jak ZBoWiD i Front Jedności Narodu, gdzie był członkiem Prezydium Stołecznego Komitetu FJN w latach 1968-1983. Pełnił funkcję dyrektora Sekcji, a potem Instytutu aż do przejścia na emeryturę w październiku 1977 roku.

Alfons Zielonko zmarł w Warszawie i został pochowany na nowym cmentarzu na Służewie (kwatera 81, grób nr 8).

Działalność naukowa

Alfons Zielonko był wybitnym specjalistą w dziedzinie planowania zieleni. Jego prace koncentrowały się na zasadach tworzenia normatywów oraz wskaźników, które znajdują zastosowanie podczas projektowania i kształtowania zieleni w miastach. Jego działalność naukowa została uhonorowana tytułem doctora honoris causa, który przyznano mu uchwałą Senatu SGGW-AR w dniu 23 lutego 1987.

Wśród osiągnięć profesora znajduje się imponujący dorobek, który obejmuje 14 prac naukowo-badawczych, 74 publikacje popularnonaukowe oraz 54 recenzje prac naukowych. Dodatkowo, opublikował ponad 100 artykułów i felietonów, które tematycznie odnoszą się do architektury krajobrazu.

Znaczącą rolę odgrywał również jako założyciel oraz redaktor naczelny miesięcznika „Ogród, Park, Krajobraz”, który później zmienił nazwę na „Ogrodnictwo”. Równolegle do działalności naukowej w SGGW, Zielonko był aktywnym uczestnikiem wielu organizacji zawodowych oraz społecznych.

Należał do grona założycieli Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Ogrodnictwa w Naczelnej Organizacji Technicznej, gdzie przez osiemnaście lat pełnił funkcję prezesa. Dodatkowo, przewodniczył Polskiemu Towarzystwu Miłośników Róż i był wiceprezesem Polskiego Związku Działkowców.

Był członkiem Stowarzyszenia Architektów Polskich, Towarzystwa Urbanistów Polskich oraz Sekcji Dendrologicznej Polskiego Towarzystwa Botanicznego. Pełnił również ważne funkcje w Sekcji Architektury Krajobrazu V Komitetu Nauk Ogrodniczych Polskiej Akademii Nauk, a także uczestniczył w pracach rad naukowych takich jak Instytut Urbanistyki i Architektury, Instytut Hodowli i Aklimatyzacji Roślin oraz Państwowa Rada Ochrony Przyrody.

Współpracował z Komisją Opieki nad Cmentarzami i Kwaterami Wojennymi, gdzie był ekspertem, co podkreśla jego zaangażowanie w ochronę dziedzictwa przyrodniczego oraz historycznego.

Ordery i odznaczenia

Alfons Zielonko został odznaczony wieloma prestiżowymi wyróżnieniami, które podkreślają jego osiągnięcia i zaangażowanie w różnorodne dziedziny. Oto pełna lista jego odznaczeń:

• Order Sztandaru Pracy I klasy (1985),
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1989),
• Order Sztandaru Pracy II klasy,
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski,
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1961),
• Złoty Krzyż Zasługi (28 września 1954),
• Krzyż Partyzancki,
• Medal Zwycięstwa i Wolności 1945,
• Medal 40-lecia Polski Ludowej,
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (19 stycznia 1955),
• Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności Kraju”,
• Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności Kraju”,
• Medal Komisji Edukacji Narodowej (1974),
• Medal im. Bolesława Rumińskiego,
• Złoty Medal za Rozwój Ogrodnictwa Polskiego,
• Odznaka Zasłużony Nauczyciel PRL,
• Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury”,
• Odznaka „Zasłużony Pracownik Rolnictwa”,
• Złota Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (1961),
• Złota Odznaka Honorowa NOT (1964),
• Złota Odznaka za Zasługi dla SGGW (1985).

---

Oceń: Alfons Zielonko

---