Stanisław Moniuszko (harcmistrz)

Jego przygoda z harcerstwem zaczęła się w 1926 roku, kiedy to dołączył do 3. Białostockiej Drużyny Harcerzy im. Stefana Czarnieckiego, działającej przy szkole rzemieślniczej. W tej drużynie pełnił między innymi rolę drużynowego. Mimo iż ze względu na słaby wzrok nie mógł podjąć studiów, a także został zwolniony ze służby wojskowej, z powodzeniem pracował jako urzędnik. W czerwcu 1935 roku uzyskał stopień podharcmistrza, a 5 września 1939 roku otrzymał stopień harcmistrza.

Po zakończeniu II wojny światowej i wyzwoleniu spod niemieckiej okupacji, Moniuszko stał się jednym z najbardziej aktywnych działaczy na rzecz odrodzenia Związku Harcerstwa Polskiego (ZHP) na Białostocczyźnie. Pełnił funkcję komendanta Białostockiej Chorągwi ZHP od stycznia 1945 do września 1948 roku. Z harcerstwa odszedł w 1950 roku po podporządkowaniu ZHP Związkowi Młodzieży Polskiej, jednakże powrócił do tej formacji po wydarzeniach października 1956 roku.

W swojej karierze pełnił wiele ról, w tym funkcję przewodniczącego Komisji Rewizyjnej Chorągwi Białostockiej oraz brał aktywny udział w pracach komisji historycznej, co świadczy o jego zaangażowaniu w rozwój harcerstwa.

W uznaniu jego zasług został odznaczony wieloma wyróżnieniami, w tym Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej oraz Srebrnym Krzyżem „Za Zasługi dla ZHP”. W maju 1998 roku imię Stanisława Moniuszki zostało nadane Hufcowi ZHP w Białymstoku, co stanowi hołd dla jego wkładu w harcerstwo.