Sanktuarium bł. Bolesławy Lament w Białymstoku

---

Historia

Sanktuarium bł. Bolesławy Lament

Dom zakonny został ufundowany dzięki darowiźnie Aleksandry Puchłowskiej, która, będąc członkinią Zgromadzenia Sióstr Misjonarek Świętej Rodziny, oferując posesję znajdującą się przy ul. Stołecznej 5, na której znajdowały się dwa drewniane domki. Jeden z tych budynków został kanonicznie erygowany w 1936 roku przez bp Romualda Jałbrzykowskiego, natomiast już rok później, w 1937 roku, został przekształcony w kaplicę, której nadano wezwanie Najświętszego Serca Jezusowego.

W drugim z domów znalazła schronienie Bolesława Lament, która prowadziła działalność sióstr w Białymstoku. W latach 1946–1948 w tym samym miejscu funkcjonował nowicjat zgromadzenia.

Pisma skierowane do Kurii Arcybiskupiej w Białymstoku o pozwolenie na budowę nowego domu zakonnego na ul. Stołecznej przyniosły oczekiwany efekt. Było to miejsce, w którym matka przełożona Bolesława Lament spędziła ostatnie lata swojego życia. Realizacja planów budowy miała miejsce w latach 1982–1991.

Z okazji 50-lecia założenia zgromadzenia przez Bolesławę Lament, 25 sierpnia 1987 roku, miało miejsce uroczyste otwarcie domu Matki Założycielki, które stanowiło pomnik wdzięczności dla niej. Uroczystość poświęcenia kaplicy i domu zakonnego prowadził ks. bp Edward Kisiel, Administrator apostolski w Białymstoku. W tym samym czasie erygował także Drogę krzyżową oraz odprawił pierwszą Eucharystię w nowo zbudowanej kaplicy.

W 1990 roku, przeprowadzono przebudowę kaplicy, zwiększając jej rozmiary na potrzeby przyszłego sanktuarium. 11 maja 1991 roku, ks. bp Edward Kisiel dokonał poświęcenia ołtarza w nowym sanktuarium. W czasie swojej pielgrzymki do Polski, 5 czerwca 1991 roku, Ojciec Święty Jan Paweł II beatyfikował Bolesławę Lament.

W październiku 1991 roku odbyło się uroczyste przeniesienie relikwii bł. Bolesławy z Ratowa do Białegostoku. 14 listopada 1991 roku miało miejsce kolejne przeniesienie relikwii bł. Bolesławy z Katedry białostockiej do nowo powstałego sanktuarium przy ul. Stołecznej, przewodniczył abp Metropolita mińsko-mohylewski oraz przewodniczący Konferencji Episkopatu Rzymskokatolickiego Białorusi Kazimierz Świątek.

Dzisiaj w Polsce siostry pracują na 25 placówkach, pełniąc różne role, takie jak nauczycielki-katechetki, organistki, kancelistki, zakrystianki oraz przedszkolanki. Pracują również jako pielęgniarki w szpitalach i hospicjach oraz opiekują się osobami bezdomnymi i samotnymi. Zgromadzenie liczy obecnie 347 sióstr, które pracują w Polsce oraz za granicą – w Włoszech, Zambii, Kenii, Stanach Zjednoczonych, na Białorusi, Litwie i w Rosji.

Historia kultu

Osobny artykuł: Bolesława Lament. Proces beatyfikacyjny matki Bolesławy przeprowadzono w latach 1973–1991. 5 czerwca 1991 roku Jan Paweł II dokonał beatyfikacji Bolesławy Lament podczas swojej IV Pielgrzymki do Ojczyzny, co miało miejsce w Białymstoku.

Następnego dnia, 6 czerwca 1991 roku, w kaplicy bł. Bolesławy Lament odbyła się koncelebracja Mszy świętej, którą odprawili: abp Tadeusz Kondrusiewicz, administrator apostolski Moskwy, oraz bp Aleksander Kaszkiewicz, ordynariusz Grodna, w towarzystwie 20 kapłanów duszpasterzujących w Rosji i Białorusi.

Po liturgii i oddaniu czci relikwiom, z relikwiami wyruszyła piesza pielgrzymka do Grodna. W ciągu następnych dwóch tygodni dziewięcioosobowa grupa zakonnic pokonała mikrobusem trasę 3000 kilometrów, odwiedzając katolickie parafie, które funkcjonują w rozproszeniu na Białorusi, takie jak Baranowicze, Bobrujsk, Głębokie, Holszany, Homel i inne, a także parafie na Litwie, w tym Wilno i Ejszyszki.

Kult bł. Bolesławy Lament wydaje się być bardziej uznawany poza granicami Polsce niż w samej Polsce, dostrzegając tym samym jej znaczenie w Kościele.

---

Oceń: Sanktuarium bł. Bolesławy Lament w Białymstoku

---