Feliks Janowicz

Janowicz zaledwie ukończył trzy klasy szkoły podstawowej i rozpoczął pracę w fabryce metalowej. Już od 1900 roku był aktywnym członkiem SDKPiL, jednej z ważniejszych partii lewicowych w tamtym czasie, działając jako jeden z jej najaktywniejszych organizatorów w Białymstoku. Jego zaangażowanie obejmowało propagowanie idei SDKPiL wśród lokalnych tkaczy i rzemieślników, a także udział w zebraniach i wiecach, które odbywały się w podmiejskich lasach.

W latach 1901-1903 pełnił funkcję członka Komitetu Białostockiego SDKPiL. W 1905 roku został zwolniony z pracy za organizowanie i uczestnictwo w strajkach, co skłoniło go do wyjazdu w poszukiwaniu zatrudnienia najpierw do Kijowa, a następnie do Sarn. Po krótkim czasie powrócił do Białegostoku, gdzie podjął pracę w warsztatach kolejowych w Starosielcach, kontynuując swoje zaangażowanie w miejscowej organizacji SDKPiL.

W roku 1915 ewakuowano go do Kaługi, gdzie pełnił rolę brygadzisty w warsztatach kolejowych. Jego działalność polityczna nabrała nowego tempa, gdy w 1917 roku zaangażował się w rewolucję październikową, a następnie został członkiem Kałuskiej Rady Delegatów Robotniczych, Chłopskich i Żołnierskich oraz polskiego Komitetu Uchodźców. W 1918 roku wstąpił do Czerwonej Gwardii, uczestnicząc w walkach przeciwko oddziałom kontrrewolucyjnym w rejonie Kaługi.

Rok 1919 przyniósł mu powrót do Białegostoku, gdzie znalazł zatrudnienie jako ślusarz maszynowy na kolei. Został również aktywnym członkiem Związku Zawodowego Kolejarzy, gdzie w latach 1919-1921 pełnił funkcję skarbnika koła, a także wziął udział w organizowanych przez związek strajkach, w tym w 1920 roku, kiedy to był członkiem komitetu strajkowego w swoim zakładzie pracy.

W lipcu 1920 roku, po utworzeniu TKRP w Białymstoku, Janowicz został mianowany komisarzem technicznym w fabryce metalowej przy ul. Grunwaldzkiej. Po wyparciu Armii Czerwonej z miasta, na mocy zarzutów o kolaborację z wrogiem, został aresztowany na trzy miesiące przez polskie władze. Po zwolnieniu podjął pracę w białostockiej fabryce tytoniu, a w latach 1921-1923 angażował się w działania Związku Zawodowego Robotników i Robotnic Przemysłu Tytoniowego, gdzie również został zwolniony z pracy z powodu swojej działalności związkowej.

W latach 1923-1929 Janowicz pracował jako ślusarz-mechanik w miejskiej rzeźni w Białymstoku, a w okresie 1925-1939 był zaangażowany w klasowy Związek Zawodowy Robotników Przemysłu Metalowego w Polsce. W czasie okupacji niemieckiej współpracował z białostockim magistratem, a później z miejską elektrownią. Po zakończeniu II wojny światowej przystąpił do PPR/PZPR, a w latach 1950-1955 pracował jako hydraulik w Białostockim Przedsiębiorstwie Budownictwa Miejskiego, po czym przeszedł na rentę.

Feliks Janowicz odegrał znaczącą rolę w historii Białegostoku, a za swoje zasługi został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.