Wiesława Łanecka-Makaruk

---

Życiorys

Córka Franciszka i Franciszki Łaneckich. W 1951 roku w Opolu pozytywnie zdała egzamin maturalny, co umożliwiło jej rozpoczęcie studiów na Wydziale Lotniczym Politechniki Warszawskiej. Już w 1950 roku zyskała pierwsze doświadczenie w szybownictwie, a w 1952 roku ukończyła specjalistyczny kurs w tej dziedzinie. W 1954 roku, dzięki spełnieniu wymaganych kryteriów, zdobyła Srebrną Odznakę Szybowcową, a rok później cieszyła się z Złotej Odznaki.

5 maja 1957 roku brała udział w grupowym locie szybowców, który był organizowany przez Aeroklub Warszawski. Trasa wiodła z Warszawy do Niemanicy w Związku Radzieckim, a odległość wynosiła imponujące 555 km. W tym samym roku zdobyła uprawnienia pilota samolotowego, co otworzyło przed nią nowe możliwości w świecie lotnictwa. W marcu 1958 roku znalazła się na okładce Magazynu Lotniczego „Skrzydlata Polska”, co świadczy o jej popularności i osiągnięciach.

W czerwcu 1958 roku miała zaszczyt reprezentować Politechnikę Warszawską jako delegatka na VII Kongresie OSTIV. 27 lutego 1959 roku uzyskała tytuł magistra inżyniera, co było kolejnym krokiem w jej kariery akademickiej. Następnie rozpoczęła pracę na Wydziale Lotniczym w charakterze asystentki na katedrze Mechaniki Lotu PU, angażując się w rozwój akademicki młodych adeptów nauki.

18 marca 1959 roku, w trakcie startu z lotniska w Jeżowie, osiągnęła wysokość 5050 metrów, co pozwoliło jej zdobyć Złotą Odznakę Szybowcową z trzema diamentami. Była to szóstą odznaka tego rodzaju na świecie oraz trzecia w Polsce, co czyniło ją wyjątkową postacią w historii szybownictwa. Dodatkowo brała udział w oblatywaniu innowacyjnych konstrukcji Szybowcowego Zakładu Doświadczalnego, latając na szybowcach SZD-17 Jaskółka oraz SZD-12 Mucha 100.

W latach 1956–1959 zaangażowana była w projekt amatorskiego motoszybowca AW-31 (AW-5L). W 1961 roku zakończyła kurs, uzyskując uprawnienia szybowcowego pilota doświadczalnego, co było kluczowym momentem w jej karierze. W 1966 roku została wyróżniona zespołową nagrodą Ministerstwa Szkolnictwa Wyższego za obliczenia dotyczące zjawiska flatteru w szybowcach. W późniejszym okresie pracowała jako wykładowca na Wydziale Lotniczym Politechniki Warszawskiej, a w 1976 roku obroniła pracę doktorską.

W ciągu swojej kariery była autorką książek, takich jak „Mechanika lotu”, „Mechanika lotu szybowców” oraz „Mechanika lotu szybowców. Szkolenie szybowcowe”. Jej życie osobiste również było związane z lotnictwem, ponieważ była żoną pilotya doświadczalnego Sławomira Makaruka oraz matką podróżnika o tym samym imieniu.

Śmierć Wiesławy Łaneckiej-Makaruk miała miejsce 7 sierpnia 2020 roku, a jej ostatnie miejsce spoczynku znajduje się na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera B12-8-27).

---

Oceń: Wiesława Łanecka-Makaruk

---